Ομάδα Fource - 6 Δεκεμβρίου 2008

Μούσκας Βασίλειος-Ιωάννης

Μουλαβασίλη Βασιλική

Αφεντάκη Ιωάννα

Μούλιου Κλεονίκη

6 Δεκεμβρίου 2008

Η οργή έχει ξεθυμάνει – Κάτια Αντωνιάδη

Protesters pelt Athens police after march – Kerin Hope

Η κρίση ξεκίνησε στις 06/12/2008 και συνεχίστηκε για μερικούς μήνες. Κάθε χρόνο από τότε την ίδια ημερομηνία «αναβιώνεται» η κρίση με πορείες και καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας. Πρόκειται λοιπόν για τη δολοφονία του 16χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια από έναν αστυνομικό. Η κρίση ξεσήκωσε όλη την Ελλάδα και δημιούργησε φασαρίες σε κάθε πόλη της Ελλάδας. Μαθητές από όλα τα σχολεία και όλες σχεδόν τις πόλεις βγήκαν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν. Το κέντρο της Αθήνας καιγόταν  για πολλές μέρες. Τα επεισόδια τελείωσαν οριστικά μετά από μήνες. Το τραγικό αυτό περιστατικό αποτέλεσε την αφορμή για πολλά περισσότερα επεισόδια.

Το Ελληνικό άρθρο το έγραψε η Κάτια Αντωνιάδη. Πληροφορίες για την ίδια δεν μπορέσαμε να βρούμε μέσω ίντερνετ.

Το ξένο άρθρο το έγραψε ο Kerin Hope. Ούτε γι’ αυτόν δεν μπορέσαμε να συλλέξουμε πληροφορίες.

Στο ελληνικό άρθρο η αρθρογράφος ισχυρίζεται πως ο θυμός για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου έχει ξεθυμάνει παρόλο που συνεχώς εμφανίζονται λόγοι που δικαιολογούν μια κοινωνική εξέγερση. Βρίσκει την ανταπόκριση του κόσμου στις διαδηλώσεις χλιαρή. Έρχεται  λοιπόν σε επαφή με 3 νέους και τους ρωτά γιατί ο κόσμος δεν εξεγείρεται πια. Τα κύρια σημεία των μίνι-συνεντεύξεων παραθέτουμε παρακάτω:

Αντώνης Κ. – εργαζόμενος φοιτητής.

-ήταν η πρώτη του διαδήλωση

-από τότε έχει πάει σε όλες τις πορείες

-μιλάει για αδικία στη χώρα, για το απροχώρητο της κατάστασης, για την αδιαφορία του κόσμου μπροστά στη δολοφονία ενός παιδιού πριν 2 χρόνια

-πιστεύει πως ο κόσμος δεν εκφράζει το θυμό του πια

- εύχεται και θέλει ο κόσμος να παρατήσει της παθητική του στάση

Α.Μ – μαθήτρια λυκείου.

- πιστεύει πως ο κόσμος απογοητεύτηκε, κουράστηκε και σταμάτησε να βγαίνει στο δρόμο. παρόλο που έχει λόγους να βγει δεν έχει διάθεση

-θέλει να φύγει από την Ελλάδα και να κοιτάξει το μέλλον της στο εξωτερικό

-η επιλογή της να φύγει από την Ελλάδα έχει πολύ μεγάλη σχέση με εκείνο το γεγονός

-θεωρεί πως η χώρα δεν νοιάζεται για τους νέους της και έχει πολιτικούς που αδιαφορούν για το μέλλον. Απογοητεύεται και δεν μπορεί να κάνει όνειρα

Χάρης – φοιτητής.

-πιστεύει πως ο «δρόμος» μπορεί να συσπειρώσει τους ανθρώπους που διαδηλώνουν για το «αυτονόητο»

-δεν ξέρει αν η δολοφονία ήταν η αιτία ή η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι

-βλέπει πως σήμερα η οργή του κόσμου έχει κατακάτσει λες και όλα έχουν ξεχαστεί

Το ελληνικό άρθρο είναι εμπλουτισμένο με μαρτυρίες νέων που έζησαν το γεγονός ως παιδιά και ταυτίστηκαν με τον Αλέξη. Η προσέγγιση της αρθρογράφου είναι σαφώς συναισθηματική. Χρησιμοποιεί ερωτήματα προς τους αναγνώστες επιδιώκοντας να κάνει επίκληση στο συναίσθημα και να τους κάνει να σκεφτούν-προβληματιστούν. Αφήνει τα ίδια τα παιδιά να απαντήσουν με τα δικά τους λόγια, που θα είναι πιο προσιτά στο κοινό, από τον λόγο της ίδιας ως αρθρογράφο, περνώντας το μήνυμά της με αυτό τον τρόπο.

Το ξένο άρθρο ξεκινά αναφέροντας το περιστατικό που συνέβη 2 χρόνια πριν, τις πορείες που ακολούθησαν, τις συλλήψεις και τη γενικότερη οργή του κόσμου. Στη συνέχεια περιγράφει την κατάσταση εκείνη τη στιγμή. Παιδιά και αναρχικοί συγκεντρώνονταν στο κέντρο της  Αθήνας για να διαδηλώσουν για τον άδικο θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ο υπουργός προστασίας του πολίτη δήλωσε πως «Πρέπει να υπερασπιστούμε την ελευθερία της έκφρασης..αλλά όταν η βία γίνεται πολιτική πραγματικότητα, θα προκαλέσει χειρότερη αντίδραση έναντι των αρχών». Το πρωί της ίδιας μέρας 6 ύποπτοι για τα επεισόδια παρουσιάστηκαν στον εισαγγελέα κατηγορούμενοι για χρήση όπλων και εκρηκτικού υλικού στο κέντρο της Αθήνας. Τον προηγούμενο μήνα οι αστυνομικές αρχές συνέλαβαν 2 ύποπτους που ανήκαν στην οργάνωση που έστειλε 14 πακέτα με εκρηκτικά σε πρεσβείες στην Αθήνα. Τα 2 από αυτά είχαν ως παραλήπτες την Angela Merkel και τον Nicola Sarkozy. Σε αυτό το σημείο παρατηρούμε πως ο αρθρογράφος προσεγγίζει το θέμα λογικά και αντικειμενικά.

Το ελληνικό άρθρο μας έκανε να αναβιώσουμε εκείνες τις τραγικές μέρες και να νιώσουμε ξανά την οργή προς το σύστημα. Μας έπεισε περισσότερο από το ξένο άρθρο γιατί συμπεριελάμβανε απόψεις ίδιες με τις δικές μας. Και εμείς ως παιδιά θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε στη θέση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου οπότε η οργή μας είναι πολύ μεγάλη. 

Το ξένο άρθρο έκανε μία λεπτομερή και αντικειμενική παρουσίαση των γεγονότων και της κατάστασης και δεν κατάφερε να ξεπεράσει το συναίσθημα του πρώτου.

Το ελληνικό άρθρο σαφώς και έχει πολιτική σκοπιά. Εκφράζει το θυμό του κόσμου και τον ωθεί να βγει στους δρόμους και να διαμαρτυρηθεί. Κατά το άρθρο η πολιτεία δεν ενδιαφέρεται για τους πολίτες της και οι πολίτες παραμένουν παθητικοί δέκτες των γεγονότων. Η αρθρογράφος δεν παραθέτει ξεκάθαρα την άποψή της αλλά μέσα από τα λεγόμενά της και τις συνεντεύξεις δείχνει να μοιράζεται τις ίδιες σκέψεις. 

Στο ξένο άρθρο δεν υπάρχει πολιτική σκοπιά. Ο αρθρογράφος κάνει απλή καταγραφή της κατάστασης χωρίς πολιτικές παρεμβολές.