Saturday, January 30, 2010

Concrete – The human dilemma


Ο ήρωας.

Ο Concrete είναι ένας άνδρας που απήχθη από τους εξωγήινους και εκείνοι του έδωσαν ένα σώμα πέτρινο, χωρίς καμία ανθρώπινη αίσθηση πλην της όρασης. Γι’αυτό, ο Concrete προσπαθεί να αξιοποίησει στο έπακρον. Η αγαπημένη του ασχολία είναι η συλλογή έργων τέχνης, κυρίως αυτών που απεικονίζουν γυναικεία σώματα, ίσως λόγω της στέρησης της κοινωνικής – ερωτικής ζωής με το σώμα που έχει. Η μεγάλη του αδυναμία είναι ο πίνακας «The infinite night», που απεικονίζει μια γυναίκα που κοιτά τα άστρα και έχει μια γαλήνια όψη, και η ηρεμία είναι κάτι που λείπει από τη ζωή του Concrete γι’αυτό και τη ζηλεύει. Έχει μόνο ένα ασπρόμαυρο αντίγραφο, και έχει βάλει ειδικό σχετικά με έργα τέχνης να του βρει το πρωτότυπο έγχρωμο πίνακα. Κάτι το οποίο είναι πολύ δύσκολο.

Κάποια στιγμή επικοινωνεί μαζί του ο Walter Sageman, CEO της Punchinello pizza, και του κάνει μια ιδιαίτερη πρόταση συνεργασίας. Του προτείνει να εκπροσωπήσει τη νέα του καμπάνια σχετικά με την προώθηση προγράμματος που υποστηρίζει τα άτομα που θα επιλέγουν τη μάθηση και τη καριέρα, έναντι της τεκνοποίησης. Το πρόγραμμα αυτό προϋποθέτει την στείρωση των ατόμων που συμμετάσχουν, έναντι αμοιβής και υποστήριξης στο χτίσιμο της καριέρας τους. Ο Concrete είναι η τέλεια επιλογή προώθησης, καθώς είναι διάσημος, δεν έχει παιδιά και δεν ανήκει σε κάποια ανθρώπινη φυλή. Παρά την αμοιβή που του προσφέρεται, ο Concrete αρνείται, επιθυμώντας να μείνει μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας. Όμως ο Sageman επιστρέφει με μια ακόμη πιο δελεαστική προσφορά. Του προσφέρει και τα χρήματα αλλά και τον πολυπόθητο πίνακα «Τhe infinite night». Ο Concrete δέχεται αμέσως και ξεκινά άμεσα τη καμπάνια.

Το δίλημμα.

Αρχικός στόχος του προγράμματος που προωθεί ο Concrete, είναι το να στρέψει τους ανθρώπους να στειρωθούν και να μην υιοθετούν παιδιά, με απώτερο σκοπό την αντιμετώπιση του υπερπληθυσμού.

Τα προβλήματα, όμως, που θα προκύψουν από την εφαρμογή του προγράμματος είναι μια κοινωνία ηλικιωμένων ατόμων, και η ολοένα αυξανόμενη εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους. Το δίλημμα που καλείται να αντιμετωπίσει ο Concrete είναι το αν θα επικροτήσει αυτό το πρόγραμμα με όλες τις συνέπειες που θα επιφέρει στο ανθρώπινο είδος ή θα αρνηθεί, μην έχοντας ευθύνη και τύψεις. Ο Concrete όμως, δέχεται.

Υπό άγνωστες συνθήκες, φέρνει στο κόσμο ένα παιδί, κάτι που τον φέρνει σε νέο δίλημμα : να φερθεί επαγγελματικά και να συνεχίσει τη προώθηση της καμπάνιας, αποκρύπτωντας την ύπαρξη του παιδιού του, ή να σταματήσει και να αφοσιωθεί στην ανατροφή του παιδιού του.

Η δική μας γνώμη.

Αρχικά, βρίσκουμε δύσκολη την ταύτιση με τον Concrete, διότι βιώνει μια κατάσταση, η οποία για μας είναι άγνωστη. Μπορούμε να φανταστούμε, αλλά δε μπορούμε να περιγράψουμε με σιγουριά τι συναισθήματα έχει. Σε καμία περίπτωση δεν τον καταδικάζουμε, αλλά έχοντας κοντά του τη Maureen, ένα άτομο το οποίο στειρώθηκε σε μικρή ηλικία και κάπως το μετάνιωσε, ίσως να σκεφτόμασταν περισσότερο το δίλημμα, πριν λάβουμε κάποια απόφαση. Τα άτομα σε εκείνη την ηλικία δεν μπορούν να είναι σίγουρα για το αν θέλουν παιδιά ή όχι, άρα για εμάς το βάρος της απόφασης είναι αρκετά μεγάλο.

Παρ’ όλα αυτά ο Concrete είναι άτομο που το μόνο που μπορεί να αξιοποιήσει και να ευχαριστηθεί πλέον είναι η όρασή του. Το να συλλέγει πίνακες, είναι το πάθος του, το μοναδικό χόμπι που μπορεί να τον ευχαριστήσει, οπότε ένας πίνακας, και μάλιστα ο αγαπημένος του πίνακας, σημαίνει πολλά για εκείνον. Φυσικά, ως άνθρωποι, καταδικάζουμε την ιδέα της στείρωσης, ειδικά σε νεαρά άτομα, όμως δε μπορούμε να υποστηρίξουμε πως θα ήταν 100% αυτή η θέση μας, εάν πραγματικά ήμασταν στη θέση του Concrete.

Ως προς το παιδί που έφερε στο κόσμο ο Concrete και το νέο δίλημμα που προκύπτει, σίγουρα κάποια στιγμή θα βρεθεί σε δύσκολη θέση εάν συνεχίσει τη καμπάνια, επειδή θα έχει αντίθεση σχετικά με αυτό που αντιπροσωπεύει. Για να μην έρθει σε ρήξη με τον επαγγελματισμό του, δε θα αποσυρόμασταν αμέσως, χωρίς καμία εξήγηση, αλλά θα εμφανιζόμασταν και θα ξεκαθαρίζαμε την κατάσταση και τους λόγους για τους οποίους δε μπορούμε να συνεχίσουμε.




Επιμέλεια : Ελένη Θάνου - Δέσποινα Δευτεραίου

No comments:

Post a Comment